Hallo allemaal,
Hier even een berichtje om jullie weer een kijkje in mijn (dat is Esthers) leven te geven.
Gisteren ben ik met mijn vriendin en ‘wantok’ (dat betekend iemand die dezelfde taal als jij spreek, wat in mijn geval dus een andere Nederlander is) naar een vrouwenbijeenkomst geweest in een kerk ergens in het dorpje Yonki. Eerst moesten we een half uur lopen naar een bepaald punt en daar zou een bus/vrachtwagen ons oppikken. Nou zoals dat hier gaat, moesten we dus 2 uur wachten. Ondertussen kwamen er steeds meer vrouwen om ons heen zitten die ook naar dezelfde bijeenkomst gingen. Rond 5 uur kwam dan eindelijk de vrachtwagen. Wij met zijn allen in de laadbak, geweldig, wel 40 vrouwen allemaal in een open laadbak! Toen we eenmaal begonnen te rijden, begonnen we gezamenlijk allerlei christelijke liederen te zingen. Echt schitterend om zo opeen gepropt te zitten en luidkeels te zingen zodat de liederen over de valleien galmen!!!!
Na een uur rijden kwamen we hongerig op de plaats van bestemming aan.
Image
De video die op de actiemarkt vertoond is:
Hallo allemaal,
Aangezien we soms meer meemaken dan 
we in een nieuwsbrief kunnen schrijven en omdat het volgende verhaal ons zoveel kracht, steun en geloofsvertrouwen heeft gegeven en Gods Naam groot maakt, hebben we besloten om een extra nieuwsbrief te schrijven.
Op weg
De volgende gebeurtenis vond plaats toen we nog bij POC (Pacific Orientation Course) waren, en wel tijdens de ene week dat we in het dorpje bij onze ‘wasfamili’ woonden. Het was vrijdag 1 maart en ik (Esther) ging met mijn wasmama (zie foto) en nog een andere vrouw (Dorkas) met het openbaar vervoer naar de stad, om daar de ‘world prayers day’ te bezoeken, dat is een dag waar vrouwen uit allerlei verschillende gemeenten samenkomen om voor de hele wereld te bidden en speciaal voor een aantal specifieke landen. Na een uur gelopen te hebben, kwamen we bij de bushalte aan en al gauw stapten we in de bus (het was zo’n 12-persoonsbusje met 4 rijen banken, dus 16 personen in totaal). Dit was voor mij de eerste keer dat ik in Papoea-Nieuw-Guinea met het openbaar vervoer ging.Op een gegeven moment stapten er 5 of 6 mannelijke passagiers in, een ging naast mij zitten en zei tegen de anderen waar ze moesten zitten, verspreid over de vier banken.
Lees verder in de bijlage bij dit bericht...
Hartelijke groeten,
Willem & Esther van de Bruinhorst - van Pienbroek